"Ze is een verpleegkundige in hart en nieren"

Zorg is mensenwerk en als het nodig is doen we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten zo bijzonder maakt. In deze rubriek vertellen patiënten over wat dit voor hen betekent. Zo vertelt Joyce Tekampe uit Winterswijk over IC-verpleegkundige Lonneke de Jong-van Dijk. 

Joyce kwam in juni 2021 op de Spoedeisende hulp terecht. Na een val brak ze haar voet op zes plekken. Ze bleef een nachtje op de verpleegafdeling omdat ze geopereerd moest worden. Vanwege chronische pijn slikte Joyce al opiaten (pijnstilling), maar de pijn werd erger en erger. “Ik lag bij andere patiënten op de kamer en ik probeerde me groot te houden. De pijn werd steeds heftiger ondanks de opiaten die ik al slikte. Het leek alsof mijn voet in brand stond”, vertelt Joyce. Ze ging naar de Intensive Care (IC) omdat ze haar daar meer opiaten mochten geven. Diezelfde avond werd ze nog geopereerd. 

Schaamte

Na de operatie kwam Joyce weer op de IC en was de pijn zo goed als verdwenen. “Ik schaamde me voor de hoeveelheid opiaten die ik kreeg en dat ik daardoor niet naar een ‘normale’ verpleegafdeling kon.” Op de IC kwam Joyce IC-verpleegkundige Lonneke tegen. “Zij wist deze schaamte bij mij weg te halen. Ze gaf mij het gevoel dat ik normaal was. Ik had veel gesprekken met haar en weet nog dat ze zei dat ik me geen zorgen moest maken en dat ze wel eens ‘gekkere’ dingen zagen op de IC. Die gesprekken waren heel fijn. Elke dag, tijdens de medicijnronde, hoopte ik dan ook dat Lonneke dienst had.”

Erg op mijn gemak

Na een paar dagen op de IC begon Joyce zich wat beter te voelen. Ze werd opnieuw geopereerd en daarna begon het herstel. “Ik voelde me zo goed dat ik weer wilde douchen. Dat was inmiddels bijna een week geleden. Ik mocht en kon niet zelf douchen door mijn voet. Dat vond ik erg jammer en lastig. Daarom wachtte ik tot Lonneke dienst had en zij me kon helpen. Ik voelde me gewoon heel erg op mijn gemak bij haar en vond het fijn om door haar verzorgd te worden.”

“Tot mijn grote verrassing stond daar ineens Lonneke in mijn kamer”

Grote verrassing

Toen het weer beter ging met Joyce, mocht ze terug naar de verpleegafdeling. Daar kreeg ze al vrij snel te horen dat ze naar huis mocht. “Lonneke hoorde dat het goed met mij ging en dat ik de volgende dag naar huis mocht. Ik keek tv en tot mijn grote verrassing stond daar ineens Lonneke in mijn kamer. Ze vroeg hoe het met me ging en was blij voor mij dat ik naar huis toe mocht. Ik was verbaasd dat ze na werktijd, speciaal voor mij nog even langs kwam op de verpleegafdeling. Dat was heel bijzonder. Dan ben je écht een verpleegkundige in hart en nieren.”

Compliment

Lonneke: "Wat een compliment dat ik op deze manier word herinnerd en dat ik dit heb kunnen betekenen voor Joyce. Voor mij wel gek, want zoveel bijzonders heb ik voor mijn gevoel niet gedaan. Ik vind het belangrijk om mij, waar mogelijk, aan te passen aan de patiënt en dat heb ik in dit geval ook gedaan. Daarom extra bijzonder dat wat voor mij zo normaal is, veel voor iemand heeft kunnen betekenen."