Verhalen van patiënten

Bijna niemand gelooft haar wanneer Wilma Asmann (66) uit Lichtenvoorde vertelt dat ze haar onderbeen en delen van haar vingers heeft moeten laten amputeren vanwege een niersteen. Toch is dat waar. Want dat kleine niersteentje veroorzaakte een levensbedreigende bloedvergiftiging, waardoor haar vingers en voeten begonnen af te sterven. 

Het begon allemaal met pijn bij het plassen, in oktober vorig jaar. Wilma vertelt: “Uit een urinemonster bleek dat ik een niersteen had. De huisarts gaf me een injectie en schreef pillen voor, dan zou het met een week of twee over moeten zijn. De volgende dag voelde ik me ziek en kreeg ik pijn in mijn benen, rug en nek. ’s Nachts raakte ik erg verward en bracht mijn man Hans me naar het ziekenhuis. We kregen te horen dat ik levensbedreigend ziek was. Een vastzittend niersteentje had een gaatje geprikt in mijn urineleider, waardoor bacteriën uit mijn urine in mijn bloedbaan terecht waren gekomen. Ik had bloedvergiftiging, ook wel sepsis genoemd.”  

Een bijensteek zorgde ervoor dat Chantal Posthumus uit Aalten op de spoedeisende
hulp van ons ziekenhuis belandde. “Ik had gelukkig toen nog niet door, hoe gevaarlijk
het voor mij was”, vertelt Chantal. Om van haar heftige allergie af te komen, volgt
Chantal immunotherapie. Een traject waardoor haar lichaam stap voor stap went aan
het bijengif en niet meer zo heftig reageert op een steek.

Het was de avond van Moederdag 2021. Een mooie avond om nog even naar de bijen te gaan. Chantal: “Mijn man Dave is imker en we gingen samen naar een aantal bijenkasten in Zelhem. Bijen zijn van nature niet agressief maar dit bijenvolk was onrustig. We
besloten daarom al snel om naar huis te gaan. Hoewel ik een imkerpak aanhad, werd ik twee keer gestoken in mijn voet. Toen dacht ik: ‘nu krijg ik een dikke voet’. Een paar maanden daarvoor was ik namelijk gestoken in mijn hand en werden mijn hand en arm helemaal dik.”

Bijna niemand gelooft haar wanneer Wilma Asmann (66) uit Lichtenvoorde vertelt dat ze haar onderbeen en delen van haar vingers heeft moeten laten amputeren vanwege een niersteen. Toch is dat waar. Want dat kleine niersteentje veroorzaakte een levensbedreigende bloedvergiftiging, waardoor haar vingers en voeten begonnen af te sterven.

Het begon allemaal met pijn bij het plassen, in oktober vorig jaar. Wilma vertelt: “Uit een urinemonster bleek dat ik een niersteen had. De huisarts gaf me een injectie en schreef pillen voor, dan zou het met een week of twee over moeten zijn. De volgende dag voelde ik me ziek en kreeg ik pijn in mijn benen, rug en nek. ’s Nachts raakte ik erg verward en bracht mijn man Hans me naar het ziekenhuis. We kregen te horen dat ik levensbedreigend ziek was. Een vastzittend niersteentje had een gaatje geprikt in mijn urineleider, waardoor bacteriën uit mijn urine in mijn bloedbaan terecht waren gekomen. Ik had bloedvergiftiging, ook wel sepsis genoemd.”

Wilfried Nienhuis (61 jaar) uit Groenlo stond op een normale zondagochtend op met een lekkere bak koffie. Plotseling werd hij erg duizelig. “Het was alsof ik in een draaimolen zat die tien keer harder gaat dan normaal”, vertelt hij. Later in het ziekenhuis bleek dat Wilfried een beroerte had. Hij houdt er absoluut niet van om in de ‘spotlight’ te staan, maar vertelt zijn verhaal graag om andere mensen alert te maken op de signalen die bij een beroerte horen.

Stephanie Dekkers en haar vriend Koen Spekschoor werden eind november 2023 trotse ouders van hun zoontje Morris. Een klein broertje voor hun dochtertje Lauren. Beide keren beviel Stephanie in het SKB. De eerste keer met de ‘ouderwetse’ ruggenprik. Deze tweede keer met de Walking Epidural, een ruggenprik die zorgt voor pijnstilling maar waarbij je wel uit bed kan. “Ik kon alles nog: lopen, staan of op de bal zitten. Dat was heerlijk.”

Omdat haar beide ogen naar buiten gedraaid stonden, kwam Fayèn Rooks (4) uit Groenlo vaak vermoeid en met hoofdpijn uit school. Een operatie was nodig om de stand van haar ogen te corrigeren. Gelukkig mocht haar knuffelschaapje bij haar blijven, dat maakte het een stuk minder spannend.

Zorg is mensenwerk en als het nodig is, zetten we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten en naasten zo bijzonder maakt. Dat blijkt ook uit het verhaal van Rudi Joling uit Winterswijk. 

Sporten is gezond, maar sportblessures liggen ook op de loer. Dat een ongeluk in een klein hoekje zit, kan de sportieve Mieke beamen. Tot twee keer toe scheurt ze haar kruisband tijdens wintersport. “Mijn knie draaide gek en ik voelde dat het niet goed was.” Dankzij een kruisbandreconstructie door de orthopedisch chirurg en trainen met een sportfysiotherapeut, haalde ze daarna toch haar persoonlijke record. “Ik was zo trots!”

Ed Nawijn uit Aalten kreeg in 2022 de diagnose prostaatkanker. Hij zette zich al langere tijd in voor Movember. Dit is een jaarlijks evenement om aandacht te vragen voor prostaatkanker, teelbalkanker en de gezondheid van mannen in het algemeen. Onverwachts kreeg Ed zelf ook prostaatkanker: “Ik had nooit gedacht dat het mezelf kon overkomen.” Hij vertelt over de impact van prostaatkanker op zijn leven en de manier waarop hij met de ziekte heeft leren omgaan. 

Sonny ten Dolle uit Winterswijk deelt zijn indrukwekkende verhaal over de impact van nierstenen op zijn leven. Wat begon als één aanval, veranderde in een achtjarige strijd tegen nierstenen. “Toen wist ik niet dat er nog vele aanvallen zouden volgen”. 

Zorg is mensenwerk en als het nodig is, zetten we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten zo bijzonder maakt. In deze rubriek vertellen patiënten over wat dit voor hen betekent. Zo vertelt Leonie Wiltink (46 jaar) uit Aalten over wat ergotherapeut Joanne voor haar heeft betekend tijdens de revalidatie na een val.

Maartje is jong en graag actief bezig. Maar drie jaar geleden kreeg ze af en toe klachten in haar keel. Sinds anderhalf jaar werden de klachten erger: ze had chronisch ontstoken keelamandelen. Haar amandelen waren opgezwollen en ze had last met praten. De KNO-arts van het SKB adviseerde dat haar ontstoken keelamandelen het beste konden worden verwijderd.

Jacqueline maakt en verkoopt Blije Blokkies. In 2024 exposeert zij hiermee in het SKB. Een deel van de opbrengst doneert ze aan de CliniClowns.

“Bij het bevolkingsonderzoek – een half jaar eerder -  was niets geks gevonden. Maar toen voelde ik een knobbeltje in mijn borst dat niet meer weg ging. Ik ging naar de huisarts en de volgende dag zat ik al in het SKB voor onderzoek.” Eind maart 2022 kreeg Jacqueline Wols-Roosen (58) uit Groenlo de diagnose borstkanker. Jacqueline vertelt: “Toen ik de uitslag hoorde was mijn eerste reactie: ‘hier heb ik toch geen tijd voor’.”

In april 2023 was Jan Hofman (85 jaar) uit Lichtenvoorde op zijn fiets onderweg naar huis. Hij viel en brak zijn heup. Met de ambulance ging hij naar het SKB. Na verder onderzoek bleek ook dat Jan botontkalking heeft. Een veelvoorkomende chronische aandoening waarbij de botten verzwakt zijn en je makkelijker iets breekt. “Ik verwonderde me dat ik botontkalking heb. Ik eet gezond, beweeg veel en krijg voldoende vitamine D.”

Jenny Krooshof (71 jaar) uit Groenlo heeft een bewogen tijd achter de rug. Ze had een klapvoet, dat is een gevolg van een verlamming waarbij het moeilijk of helemaal niet mogelijk is om de voet en tenen op te tillen. Tijdens het lopen klapt de voet neer en wikkelt niet goed af. Daardoor is lopen moeizaam en het risico op struikelen groter. Jenny’s klapvoet beïnvloedde haar bewegingsvrijheid. Maar dankzij een operatie is ze nu weer volop in beweging. “Ik ben zo blij dat ik ben geopereerd, het voelt als een nieuwe start”, deelt Jenny opgelucht. 

Zorg is mensenwerk en als het nodig is, zetten we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten zo bijzonder maakt. In deze rubriek vertellen patiënten over wat dit voor hen betekent. Zo vertellen Marlot en Karlijn Kersjes uit Zieuwent over wat obstetrie- en gynaecologieverpleegkundige Lotte voor hen heeft betekent tijdens en na de geboorte van hun dochter Ella. 

In mei 2022 krijgt Tom van Beusekom uit Bredevoort de diagnose slokdarmkanker met uitzaaiingen in de lever en de lymfen. Met zijn nog maar 32 jaar hoort Tom dat hij ongeneeslijk ziek is. Zijn leven en dat van zijn vrouw Paula staat volledig op z’n kop. Lotgenotencontact is voor Tom heel belangrijk: “Ik vond hierin herkenning en openheid, maar ook luchtigheid en lol.” Zo ontstaat het initiatief om samen met Oriolus, centrum voor leven met en na kanker, een groep te starten speciaal voor jongvolwassenen.

Warme zonnestralen op haar gezicht, de zachte wind door haar haren en de vrijheid om te genieten van het buitenleven. Voor Mary Borkus uit Ruurlo is dit puur geluk. Maar de zon kent ook een keerzijde. En dat besef drong tien jaar geleden tot haar door. Bij Mary werd namelijk een melanoom geconstateerd, een agressieve vorm van huidkanker. “Ik deel mijn verhaal graag om het bewustzijn te vergroten. Voorkomen is tenslotte beter dan genezen”, vertelt ze.

Zorg is mensenwerk en als het nodig is doen we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten zo bijzonder maakt. In deze rubriek vertellen patiënten over wat dit voor hen betekent. Zo vertelt Britt Witjes uit Winterswijk over neurochirurg Matthias Köchling. 

Tijdens je bevalling op het strand liggen, onder water zwemmen of in de bergen wandelen. Dankzij de Virtual Reality (VR)-bril is het sinds kort mogelijk in ons ziekenhuis. Het helpt je ontspannen en draagt bij aan pijnbestrijding. Lissa uit Groenlo was een van de eerste patiënten die de VR-bril kreeg aangeboden. Voor haar was het een aangename afwisseling tijdens een lange bevalling. “De rustige vrouwenstem gaf houvast en sleepte me er doorheen.” 

In de lente liggen de teken weer op de loer. En een tekenbeet krijg je zomaar. Vaak loop je dit onopgemerkt op. Hennie Vreeman (68) uit Winterswijk kreeg in november 2021 een dikke knie. Daarbij dacht hij niet aan de ziekte van Lyme. Toch bleek hij de infectie te hebben opgelopen. Gelukkig was het bij hem goed te behandelen met antibiotica. “Ik werd direct behandeld en was snel weer op de been.”

Ingrid Bootsma uit Aalten heeft jarenlang last van duizelingen. Ze wuifde het altijd weg: ‘het zal wel door de drukte komen’. Maar in augustus 2020 valt ze tijdens een barbecue vijftien seconden weg. Via de huisarts komt ze bij de cardioloog terecht. Ingrid: “Hij zei: ‘u moet opgenomen worden, want uw hart stopt er soms mee’.” Uiteindelijk krijgt ze een pacemaker.

Zorg is mensenwerk en als het nodig is doen we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten zo bijzonder maakt. In deze rubriek vertellen patiënten over wat dit voor hen betekent. Zo vertelt Joyce Tekampe uit Winterswijk over IC-verpleegkundige Lonneke de Jong-van Dijk. 

Wakker worden na een operatie aan je schouder en horen dat er óók een pees is verwijderd en een pijnblokkade is toegepast. Het overkwam Pieter Schram (55 jaar) uit Eemnes. Tijdens zijn schouderoperatie in een gespecialiseerde kliniek raakte vermoedelijk een zenuw beschadigd. De naald waarmee de pijnblokkade werd toegepast, veroorzaakte waarschijnlijk een middenrifverlamming. De wachtlijst voor een operatie is lang, maar dankzij de samenwerking tussen het Middenrif Centrum en het SKB, werd hij ruim een jaar sneller geopereerd. Pieter vertelt zijn verhaal.

Duizelingen die niet verdwijnen, overgeven en slechthorendheid. In 2017 werd bij Wim Heideman (68 jaar) uit Barchem de Ziekte van Ménière geconstateerd; een terugkerende binnenoorziekte. Zijn leven stond van het ene op het andere moment op zijn kop. Maar Wim ging niet bij de pakken neerzitten. Hij is een enthousiast, actief en positief persoon. Dankzij een goede behandeling kent hij steeds minder beperkingen. Als ervaringsdeskundige van het SKB vertelt hij open over zijn ziekte.

Mevrouw Startman (52 jaar) is onder behandeling bij de orthopedisch chirurg in het SKB, vanwege slijtage van haar heupen. In mei 2022 werd haar rechterheup vervangen voor een heuprothese. In september volgde ook de linkerkant. Ze vertelt over haar klachten, de operaties en het herstel.

Sinds vorig jaar oktober weet Victor Hesseling (55) dat hij ongeneeslijk ziek is. Hij heeft longkanker. Dit brengt veel zorgen met zich mee. Over het omgaan met de ziekte, maar ook op persoonlijk vlak. Victor vindt kwaliteit van leven belangrijk en is nauw betrokken bij zijn behandelplan. Ook wil hij wat betekenen voor anderen. Hij deelde zijn ervaringen over zorg met het SKB.

Kaat heeft een aangeboren afwijking en is daardoor regelmatig in het ziekenhuis geweest. Dit was erg traumatisch. Hond Nozem is haar steun en toeverlaat en sleept haar door moeilijke en spannende momenten. Helaas mag Nozem niet overal naar binnen omdat hij geen officiële hulphond is. Bij een bezoek aan onze Spoedeisende Hulp, bleef Kaat daarom eerst met Nozem buiten staan. Een verpleegkundige zag hoe belangrijk Nozem voor haar is en hij mocht mee naar binnen. Gelukkig maar, want zonder Nozem gaat Kaat bijna nergens.

Daphne Trienes-Oonk (30 jaar), ontving in de zomer van 2022 haar eerste uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ze hoefde hierover niet na te denken en plande snel een afspraak bij de huisarts voor het uitstrijkje. Een paar weken later kreeg ze de uitslag: er zaten matig afwijkende cellen tussen. “Als je voor het eerst een uitstrijkje laat maken, verwacht je niet dat deze afwijkt”, vertelt Daphne. Ze vertelt over het uitstrijkje, de uitslag en het vervolgtraject bij de gynaecoloog. 

Zorg is mensenwerk en als het nodig is doen we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten zo bijzonder maakt. In deze rubriek vertellen patiënten over wat dit voor hen betekent. Dit keer vertelt Melonda Grievink uit Aalten over neuroloog Ilse Arts en verpleegkundig specialist Renata Gierkink.

“Twee jaar geleden moest ik mijn borst amputeren in verband met borstkanker. Het was en is nog steeds een moeilijke en verdrietige tijd. Ik had veel aan verpleegkundig specialist Silvia Schreurs en ben haar erg dankbaar. Vanaf de diagnose was ze erg betrokken. Zij stelde mij gerust en ik kon mijn zorgen bij haar kwijt. Op de een of andere manier hadden we een klik denk ik. Dat heb ik niet zo snel met iedereen. Ik had veel last van wondvocht en dat vond ik heel eng. Silvia heeft mij toen heel goed begeleid. Ook de controles met haar waren heel prettig. Ik had een beetje het gevoel van ‘ik ken haar’. Dat heb je weleens, toch?"

Melissa Muller uit Ruurlo heeft sinds haar 15e de huidaandoening psoriasis. Inmiddels is ze al het grootste deel van haar leven in de weer met zalfjes, tabletten, kuren, zoutbaden, zonnecabines, aloë vera, huidolie en ga zo maar door. Steeds kwamen de dikke, schilferige plekken weer terug. Het beheerste haar leven. Tot ze naar Ruurlo verhuisde en bij de dermatoloog in het SKB terechtkwam.

Zorg is mensenwerk. Onze zorgverleners hebben dagelijks persoonlijk contact met onze patiënten. In deze rubriek vertellen een aantal patiënten over die ene medewerker die hen in het bijzonder is bijgebleven. Deze keer Miranda. Zij vertelt over diabetesverpleegkundige Marion Bieleveld, bij wie zij bijna 30 jaar geleden al als kind kwam voor haar diabetes type 1.

Janny de Vries-Tanger (67 jaar) uit Winterswijk-Kotten, voelde zich al vaker niet lekker en had bij inspanning last van druk op de borst. Op een zomerse dag in mei ging dat nare gevoel, na het schoonmaken van de zonnepanelen, niet meer weg. “Het voelde alsof ik in paniek ging raken, maar ik dacht ‘rustig blijven’.” Ze werd opgehaald door de ambulance en het was direct duidelijk wat er aan de hand was: een hartinfarct. Enkele maanden later is Janny aan het revalideren en vertelt ze over het hartinfarct.

Henk te Winkel had in 2005 een zwaar motorongeval, met een verlamming aan één kant tot gevolg. “Toen ik werd overgeplaatst van UMC Groningen naar het SKB, kwam ergotherapeut Marion Straten meteen langs voor oefeningen. Ze vond het een uitdaging, want in die tijd was ik de enige in de regio die dit had. Al snel was er een klik. Toen ik naar huis mocht na acht weken, ging de ergotherapie met Marion door om de dagelijkse dingen weer op te pakken. Sindsdien groeide de band. Ze heeft erg veel voor mij betekend om weer mee te doen in de maatschappij”, vertelt Henk dankbaar. 

Inge Verkerk (49 jaar), uit Dinxperlo, was in januari 2020 betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. “Het voelde direct niet goed. Ik had pijn in mijn nek en kon bijna niet bewegen.” Eenmaal in het ziekenhuis, was de diagnose twee gebroken nekwervels, met als gevolg een incomplete dwarslaesie. Dit zorgde niet alleen voor problemen met bewegen, maar ook voor veel zenuwpijn. Voor de zenuwpijn kwam ze terecht bij de polikliniek Pijnbestrijding. Inge en haar man René vertellen over het ongeluk en het revalidatietraject.

Zwangeren hebben regelmatig controles, echo’s en onderzoeken. Vrij nemen, oppas regelen of het aantal kilometers; voor sommige vrouwen of partners is het lastig te organiseren. Dit kan anders volgens de medewerkers van afdeling Gynaecologie en Verloskunde. Tijd om met de wensen van zwangeren ‘mee te groeien’. Zwangere vrouwen die onder begeleiding staan van een gynaecoloog kunnen sinds april voor afspraken terecht bij de buitenpolikliniek in Eibergen. Ook nieuw is dat zwangeren op dinsdagavond terechtkunnen in het SKB voor een afspraak met de physician assistant klinisch verloskundige (PA klinisch verloskundige) in plaats van de gynaecoloog. Het gaat om een proef die een jaar duurt. Esther en Hilde, allebei zwanger, vertellen hun ervaring over deze vernieuwing.

Veel mensen die een bril dragen krijgen hiervoor eens per twee jaar een vergoeding van de zorgverzekeraar. Zo ook Bram Troost (71 jaar) uit Winterswijk. Dit jaar kon hij weer aanspraak maken op een vergoeding, dus hij ging naar de opticien voor een nieuwe bril. “Mijn rechteroog was redelijk, maar toen deze werd afgedekt zag ik met mijn linkeroog bijna niks. Daar had de opticien geen glazen voor.” De opticien vermoedde staar en via de huisarts kwam Bram bij de oogarts in het SKB. 

Rond haar zestiende kreeg Manon Lubbers (40 jaar) uit Aalten de diagnose reuma. Een aantal jaren geleden werd ook het syndroom van Sjögren vastgesteld. Dit is een vorm van reuma waarbij er spontaan ontstekingen ontstaan in de speeksel- en traanklieren. Manon heeft daarnaast veel last van pijnlijke en gezwollen gewrichten, vooral in haar vingers en polsen. 

“Een verkeerde draai gevolgd door een doffe knak in m’n rug”, zo herinnert Sanne Elschot zich het begin van haar hernia, nu ruim een jaar geleden. Sanne is 37 jaar en woont met haar vriend en twee kinderen in Lichtenvoorde. “Ik wist toen natuurlijk nog niet dat het een hernia was. Ik hoopte het te verhelpen door in beweging te blijven. Dus ging ik wandelen, veel en vaak.”

Rob Diks uit Borculo is niet het type om stil te zitten. “Ik zeg altijd: als ik geraniums heb, staan ze buiten en van hanggeraniums houd ik niet.” Met zijn bijna 70 jaar gaat hij er nog dagelijks op uit. Als vrijwilliger bij de speeltuin of met zijn Jack Russel Moppie. Hij laat zich niet weerhouden door zijn medische problemen. Door de jaren heen kreeg Rob maar liefst zes protheses: voor beide knieën, beide heupen én beide schouders. Een jaar geleden kreeg hij zijn laatste prothese in de linkerschouder.  

Voor veel mensen met een longaandoening kost een bezoek buiten de deur veel energie. Dan is het fijn dat je niet voor elke afspraak naar het ziekenhuis hoeft. In de Oost-Achterhoek werken wij samen met Sensire en Marga Klompé onder meer op het gebied van longzorg. Zo krijgen patiënten de zorg die ze nodig hebben, dicht bij huis, zonder dat ze de deur uit hoeven.

In het SKB voeren we darmoperaties uit volgens de ERAS methode. ERAS staat voor Enhanced Recovery After Surgery. Dankzij deze wetenschappelijk bewezen methode herstellen patiënten sneller na een operatie. 

Wat begon als een dag samen klussen, eindigde in het ziekenhuis. Op een woensdag in juli, kort voor een langverwachte vakantie naar Kroatië, hielp Wim van Eerden uit Aalten zijn broer bij het klussen. Tijdens het hijsen van een ijzeren plaat ging het gruwelijk mis. De plaat van maar liefst 1500 kilo viel en raakte zijn voet, waarbij de huid er als het ware werd afgeschraapt. Via de Spoedeisende Hulp (SEH) kwam hij uiteindelijk bij de plastisch chirurg terecht. Er volgde een lange operatie, waarbij weefsel van zijn been naar zijn voet werd getransplanteerd.

Nick Wassink (22 jaar) uit Aalten kreeg in september 2020 de diagnose teelbalkanker. Alsof dit niet al genoeg was kreeg hij ook nog te horen dat hij uitzaaiingen in zijn lever, longen en lymfeklieren had. “Het was vrijdag 25 september. Die datum vergeet ik nooit.  Ik dacht dat ik ‘even’ een echo had, maar een paar uur later werd ik al geopereerd”, zegt Nick. Hij vertelt over zijn reis naar genezing.

In het SKB voeren we darmoperaties uit volgens de ERAS methode. ERAS staat voor Enhanced Recovery After Surgery. Dankzij deze wetenschappelijk bewezen methode herstellen patiënten sneller na een operatie. Bijvoorbeeld door na de operatie zo snel mogelijk weer te bewegen en normaal te eten, zodat er zo min mogelijk spiermassa verloren gaat.

Tycho (15 jaar) moet minimaal één keer per jaar naar het SKB voor bijvoorbeeld een algehele controle of een onderzoek voor de ogen of oren. Ook moet hij wel eens bloedprikken, in focustaal: bloed afnemen. Dat was iets waar Tycho altijd heel angstig voor was. “Hij ging schreeuwen, krijsen, schoppen en slaan”, vertelt zijn moeder Petra. Het ziekenhuis, daar kwam Tycho dus liever niet. Petra vertelt hoe haar zoon Tycho nu, dankzij focustaal, met plezier naar het ziekenhuis gaat. 

Hennie en Cora Albers-Estalani uit Nijmegen ontmoetten elkaar in 2006 en zijn sindsdien onafscheidelijk. Tot Hennie in 2020 corona krijgt en ze elkaar bijna kwijtraken. “Ik voelde me niet zo lekker en dan opeens heb je corona.” Nu, ruim een half jaar later, zijn ze terug in het SKB om alles af te sluiten.

Nienke Knippenborg (30 jaar) kreeg in 2015 de diagnose PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom). Een veelvoorkomend syndroom bij vrouwen waarbij er meerdere vochtblaasjes in de eierstok aanwezig zijn. Daardoor is er niet elke maand of soms helemaal geen eisprong. Dit kan zwanger worden lastiger maken. “Ik stopte met anticonceptie en werd niet meer ongesteld. Eenmaal bij de gynaecoloog was het beeld op de echo overduidelijk: PCOS.” Nienke vertelt over de diagnose en de weg naar haar zwangerschappen. 

Ziekenhuizen kende hij alleen als bezoeker en zijn huisarts had hij al zeker 10 jaar niet gezien. Frans Kemperman (73 jaar) uit Ratum is een fitte man, fietst graag en speelt al jaren met veel plezier basgitaar. Op een dag in februari viel de uitnodiging op de deurmat voor het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Niets bijzonders, hij had al vaker meegedaan. Nietsvermoedend deed hij mee, maar de uitslag was reden voor verder onderzoek. En toen kwam de diagnose: darmkanker.

Veel dorst en vermoeidheid. Daar had Aletta te Plate (42 jaar) uit Lievelde last van toen ze negen jaar geleden een bezoek bracht aan haar huisarts. Een vingerprikje wees uit dat haar bloedsuikerwaarden veel te hoog waren. “Dan gaan alle alarmbellen al een beetje rinkelen. Een week lang moest ik elke dag nuchter bloed laten prikken. Toen ook die waarden keer op keer te hoog bleken, kwam ik bij de internist in het SKB. Daar was de diagnose snel duidelijk: diabetes, ook wel suikerziekte genoemd.”

Van het ene op het andere moment veranderde Gonnie Meekes-Hofman uit Neede van een actieve vrouw in iemand die extreem benauwd was. Ze bleek te lijden aan hartfalen. Tegelijkertijd werd ze geconfronteerd met de diagnose longkanker. Het heeft een grote impact op het leven van haarzelf en haar man. Maar de actieve, sociale Gonnie voelt zich goed. “Als het zo blijft, kan ik hiermee leven.”

Het begon in oktober 2020. Gonnie was benauwd en kortademig. De huisarts dacht aan bronchitis en gaf medicatie. Na drie dagen was het nog niet beter.

Het gips was nog geen 2 uur van haar pols af, toen Wil struikelde over een paar wilde kastanjes en wéér op de Spoedeisende Hulp terecht kwam. “Stomme pech”, noemt Wil Farber (74 jaar) uit Elst het, die ten tijde van de val verbleef op een camping in Eibergen. 

Het nieuwe jaar was net begonnen toen mevrouw Oonk visite kreeg. Een paar dagen later bleek haar bezoek besmet te zijn met het coronavirus. “Ook ik werd positief getest. En toen begon de ellende”, vertelt ze. “Ik heb mijn man, onze zoon en schoondochter aangestoken. Gelukkig zijn zij niet zo ziek geweest als ik. Ik ging snel achteruit en kon helemaal niks meer. Na bijna vier weken gaat het nu een stuk beter met me en ga ik de goede kant op.

Wim Schepers werkte ruim 20 jaar als communicatie- en pr-adviseur in ons ziekenhuis. Achttien jaar na zijn afscheid van het SKB, moet hij eind 2020 met spoed naar het ziekenhuis. Hij maakt opnieuw kennis met het SKB. Dit keer niet als medewerker, maar als patiënt. “Als patiënt ontdekte ik de afgelopen maanden dat in die formeel en professioneel acterende 'witte pakken' zich ook nog een andere dimensie bevindt. De dimensie van een mens."

Werner Eijsink is al 18 jaar fysiotherapeut in ons ziekenhuis. Door het coronavirus lagen zijn ‘normale’ werkzaamheden in april 2020 tijdelijk stil en hielp hij onder andere coronapatiënten bij het revalideren. Op 8 april voelde hij zich grieperig. Een paar dagen later hoorde hij dat hij corona had. “Ik werd steeds zieker en had nergens meer zin in”, vertelt Werner. Ondanks dat hij altijd vitaal was en niet tot een risicogroep behoorde, werd Werner zelf patiënt en belandde aan de beademing op zijn ‘eigen’ IC-afdeling. 

Longklachten komen vaker voor in haar familie. Haar vader had COPD en ook haar oom was vaak benauwd. Lonie Ophof-Fransen (63 jaar) uit Winterswijk vertelt hoe haar klachten 20 jaar geleden begonnen: “Ik kreeg het benauwd en dat werd steeds erger. Ik ging naar de dokter en kreeg een puffer, maar dat hielp niet. Uiteindelijk kwam ik bij de longarts terecht. Daar hoorde ik dat ik ook COPD heb.”

Shannon Jansen weet sinds maart 2018 dat ze Multiple Sclerose (MS) heeft. Ruim twee jaar later is ze moeder van Jinte. “We wilden altijd wel graag jong ouders worden, maar zo jong hadden we niet bedacht.” Shannon is 22 jaar en wilde de eff ecten van eventueel andere of zwaardere medicatie voor zijn. “Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet, maar wij hebben te maken met een extra factor. Als we langer hadden gewacht, zou het zomaar kunnen dat een zwangerschap heel anders uitpakt onder invloed van medicatie. Daarom besloten we niet te wachten. In augustus werd onze dochter geboren”, vertelt Shannon. “De zwangerschap verliep goed, alleen was ik wel extreem moe."