''Vanaf dag één voel ik mij hier thuis bij het SKB''

Elke dag staan ze klaar voor onze patiënten, hun naasten en bezoekers: de vrijwilligers. Je komt ze tegen op ons parkeerterrein, de gastenservice bij de hoofdingang, de huiskamer op de verpleegafdeling en op de Dagbehandeling Interne Geneeskunde (DIG). Iedere vrijwilliger heeft wel een bijzonder moment meegemaakt. Een moment dat zij niet zomaar vergeten. 

Désirée is sinds oktober 2024 vrijwilliger in ons ziekenhuis. Hiervoor is ze op verschillende plekken verpleegkundige geweest en daarna heeft ze 19 jaar als accountmanager gewerkt bij een medisch bedrijf. Nu geniet ze van haar pensioen. Désirée: “Tot mijn 26e heb ik in het westen van het land gewoond. Inmiddels ben ik al weer een tijd terug en woon ik alweer 13 jaar in Borculo. Mijn ouders woonden in Lichtenvoorde. Om beter mantelzorg te kunnen verlenen ben ik hierheen verhuisd. Ik wilde graag weer een bijdrage leveren aan de maatschappij. Zo ben ik bij het SKB terechtgekomen.” 

Praatje maken
Als vrijwilliger bezoekt Désirée patiënten die in het ziekenhuis zijn opgenomen. Ze maakt een praatje, gaat ze samen wandelen, speelt een spelletje of drinkt een kop koffie met hen. Een van  haar bezoeken herinnert ze zich nog goed. “Na een warm welkom aan de balie bij verpleegafdeling Cardiologie, Longgeneeskunde en Neurologie kreeg ik van de verpleegkundige een lijstje met patiëntnamen. Mogelijk hadden deze patiënten geen bezoek, maar misschien wel behoefte aan een praatje of een wandeling. Nieuwsgierig liep ik bij een patiënt naar binnen. De kamer was gezellig aangekleed en er stond een mooi bloemstukje op tafel. Mevrouw kwam net aangelopen en keek mij blij aan. ‘Wat gezellig dat u even binnenkomt, ik kan u helaas geen koffie of thee aanbieden. Pak gerust een stoel.’ 

Geruststelling
“We spraken gezellig over het gezin waar ze opgroeide en de omgeving waar ze als kind woonde. Op een gegeven moment keek ze mij bezorgd aan. Ik vroeg haar waar ze aan dacht. ‘Ja ziet u, ik vraag me af of ik hier vannacht mag blijven slapen, want… ik woon hier niet.’ Ik glimlachte en antwoordde geruststellend: ‘Oh ik weet heel zeker dat u hier vannacht mag blijven slapen op deze gezellige kamer.’ ‘O gelukkig’, zei mevrouw opgelucht. ‘Dan praten we nog even samen verder.’ Na een leuke anekdote over haar tweelingzusje sloten we ons fijne gesprekje af.”

Dankbaar
“Bij het afscheid bedankte ze voor het gesprekje en zei ‘ik vond het zo leuk dat u er was, zo bijzonder dat u dit werk doet. Heeft u het zelf ook leuk gevonden?’ Vooral haar laatste vraag vond ik zo bijzonder, blij liep ik naar de volgende kamer.” 

Je krijgt er zo veel voor terug

“Het is een kleine moeite om even een praatje te maken met de patiënten, maar je krijgt er zo veel voor terug. Het is heel mooi en dankbaar ‘werk’.  Vanaf dag één voel ik mij hier thuis bij het SKB. Het is een warme en fijne omgeving. Ik ga er iedere week met heel veel plezier naartoe.”