"Mijn koorts nam af en het ging veel beter met me"

Hennie had corona en kreeg van Geestelijk verzorger Gerrie ziekenzegening

Gepubliceerd op: 28 september 2021

Hennie en Cora Albers-Estalani uit Nijmegen ontmoetten elkaar in 2006 en zijn sindsdien onafscheidelijk. Tot Hennie in 2020 corona krijgt en ze elkaar bijna kwijtraken. “Ik voelde me niet zo lekker en dan opeens heb je corona.” Nu, ruim een half jaar later, zijn ze terug in het SKB om alles af te sluiten.

In september 2020 voelt Hennie zich niet zo lekker. Hij heeft geen ernstige klachten, alleen een beetje buikpijn. “Toen mijn klachten niet afnamen, ging ik naar de huisarts. Mijn zuurstofwaarde bleek zo laag te zijn, dat ik niet meer zelf naar huis mocht rijden. Ik moest direct met de ambulance naar het ziekenhuis. De huisarts vermoedde dat het corona was.” In het ziekenhuis in Nijmegen worden nogmaals metingen gedaan en is het overduidelijk: Hennie heeft corona. “Dat kwam wel even binnen. Ik leef gezond, heb geen overgewicht, ben veel buiten en bovendien nooit ziek.” Vanwege zijn lage zuurstofwaarde moest hij naar de Intensive Care (IC). “Mijn emoties werden mij teveel; van die eerste dagen weet ik niks meer.”

Overplaatsing naar Winterswijk

Na twee dagen op de IC, moet Hennie in slaap worden gebracht. Dit gebeurt als een patiënt op buikligging moet worden beademd. Cora: “Ik moest alvast afscheid nemen, want ze wisten niet of Hennie nog terug kwam. Dat was heftig.” Een week later wordt Hennie per ambulance naar het SKB in Winterswijk overgeplaatst. Hier ligt hij in totaal bijna zes weken op de Intensive Care in slaap. “Van deze periode weet ik alleen nog flarden”, vertelt Hennie. Ondertussen wacht Cora thuis in Nijmegen op een knieoperatie en kan daardoor niet zelf naar Winterswijk rijden. “In die weken heb ik amper geslapen. Ik belde elke avond naar het ziekenhuis om te checken hoe het met Hennie ging. De verpleging was lief en meegaand. Af en toe zeiden ze: ‘Nu moet je echt gaan slapen, Cora’. Dat probeerde ik dan, maar ik maakte me zorgen. Komt Hennie eruit en hoe dan? Heeft hij bijvoorbeeld hersenbeschadiging opgelopen? Daar bleef ik over piekeren.”

Ziekenzegening

Op de IC in het SKB kreeg Hennie hoge koorts. De koorts nam niet af. Hennie: “De medewerkers op de afdeling hebben alles gedaan wat ze konden. Ze keken nog eens kritisch naar de medicijnen. Zelfs op het zware medicijn prednison reageerde ik niet.” Hennie’s situatie werd zo ernstig, dat de specialist Cora vertelde dat ze Hennie moesten opgeven. Cora: “Ik wist me geen raad en kan Hennie echt niet kwijt. Ik heb toen voor Hennie geknokt en wilde een pastor hem een ziekenzegening laten geven.” Er was geen pastor in de buurt, dus nam een medewerker van de IC contact op met Gerrie Slütter, geestelijk verzorger bij het SKB. “Zij was al thuis, maar is speciaal hiervoor teruggekomen. Daarvoor zijn we haar eeuwig dankbaar”, aldus Cora.

Omslagpunt

De ziekenzegening was een belangrijk moment. Hennie weet nog dat hij op dat moment droomde: “Ik was eerst getuige van een ongeluk en een moment erna zelf het slachtoffer. Even later legde een figuur een hand op mijn schouder en vertelde me dat het nog geen tijd was om te gaan. Dat ik nog te veel tijd met Cora had.” Hennie herinnert zich de droom zo goed, dat hij ervan overtuigd is dat hij iets moet hebben meegekregen van de ziekenzegening. “De dag erna nam mijn koorts af en ging het veel beter met me. De ziekenzegening voelt als een omslagpunt.”

Revalideren

Het ging zo goed met Hennie, dat hij een paar dagen later weer terug kon naar het ziekenhuis in Nijmegen. Daar was hij nog drie weken opgenomen, voordat hij ging revalideren. “Ik heb veel geoefend met een fysiotherapeut en ben ook bij een psycholoog geweest. Mijn hoofd wil wel weer, maar mijn lichaam werkt niet altijd mee.” In dezelfde periode moest Cora ook revalideren. “Ondertussen was ik geopereerd aan mijn knie en heb ik ook gesprekken gevoerd met een psycholoog en EMDR-therapie gehad. Om alles een plek te geven.”

Dagboek

Tijdens Hennie’s opname hield Cora een dagboek bij, waarin ze de gebeurtenissen noteerde. Ze wil er een boek van maken. “Dan kunnen we het er nog eens bij pakken. En wie dat wil, kan ook een exemplaar krijgen. De IC van het SKB krijgt er ook een.” Hennie vervolgt: “Samen met het dagboek dat de medewerkers op de IC bijhielden, heb ik nu een aardig compleet beeld van de weken dat ik in slaap werd gehouden.” Hennie en Cora zijn vandaag, woensdag 2 juni, een laatste keer terug in ons ziekenhuis op de IC. Hennie en Cora: “Het is een emotionele dag, want er is veel gebeurd. Maar wat zijn we dankbaar dat, ondanks alles, Hennie naar het SKB werd overgeplaatst. De medewerkers mogen trots zijn op hun werk en de perfecte zorg die ze leveren. We zien vandaag als een afsluiting.”

‘Zo moet het leven zijn!’

Ondanks de heftige tijd, zijn ze nóg dichter tot elkaar gekomen. “We praten er vaak over en kijken niet alleen terug op het negatieve, maar ook op het positieve. We zijn zo goed geholpen en gewoon erg dankbaar.” Zijn ze anders naar het leven gaan kijken? “We zien dit als een tweede kans en die hebben we niet zomaar gekregen. We zijn al sinds 2006 elkaars steun en toeverlaat en dat is hierdoor alleen maar heviger geworden. Samen zijn wij één.” Hennie en Cora hebben een bucketlist opgesteld, een lijst met dingen die ze samen willen doen. Eén van die punten is ‘lekker rond toeren’. “Dat hebben we laatst afgevinkt. We kochten een scootertje en gingen op pad met een thermoskan koffie. Zo moet het leven zijn!” Een ander punt op de bucketlist is een grote droom van Hennie en Cora: permanent wonen op de Filipijnen. Cora: “Ik kom oorspronkelijk uit de Filipijnen. Terug naar mijn roots.” Hennie vervolgt: “We willen er gaan rentenieren, lekker met pensioen. Al zullen we elke zomer terugkomen naar Nederland. Hier hebben we een boot. In de zomer is dat goed toeven.”

Geestelijke verzorging in het SKB

Gerrie Slütter is geestelijk verzorger in ons ziekenhuis. “Wij zijn er voor alle patiënten en hun naasten. We bieden een luisterend oor en hebben aandacht voor een ander. Hopelijk kunnen patiënten daardoor hun hoofd legen en ruimte maken voor mentale en/of lichamelijke genezing, of de situatie accepteren.” Gerrie bezoekt regelmatig de verpleegafdelingen en gaat dan in gesprek met patiënten die dat prettig vinden. “Ik start een gesprek vaak met de vraag: ‘Hoe gaat het vandaag met u?’. Het gesprek loopt dan bijna vanzelf. We hebben het over levensvragen, zoals ‘Waarom overkomt mij dit?’ of ‘Wat is de zingeving van mijn leven?’. Velen vinden dit in werk, maar door hun ziekte beseffen ze dat aandacht van familie en vrienden de zingeving van hun leven is. Het is bijzonder werk en iedereen kan gebruikmaken van onze dienstverlening. Een gesprek kan gemakkelijk en snel worden aangevraagd via een verpleegkundige.”