"Ik zei tegen mijn man: 'bel maar even 112'"

Janny de Vries-Tanger (67 jaar) uit Winterswijk-Kotten, voelde zich al vaker niet lekker en had bij inspanning last van druk op de borst. Op een zomerse dag in mei ging dat nare gevoel, na het schoonmaken van de zonnepanelen, niet meer weg. “Het voelde alsof ik in paniek ging raken, maar ik dacht ‘rustig blijven’.” Ze werd opgehaald door de ambulance en het was direct duidelijk wat er aan de hand was: een hartinfarct. Enkele maanden later is Janny aan het revalideren en vertelt ze over het hartinfarct.

Het was een zonnige dag in mei toen Janny op haar kleindochter paste. Ze voelde zich niet lekker en dat was niet de eerste keer. “Als ik het achteraf bekijk, denk ik dat ik al een jaar kleine signaaltjes had”, vertelt ze. “Ik was vaak moe en had met inspanning last van mijn borst en uitstraling naar mijn kaken. De ene keer duurde het vijf minuten en de andere keer tien minuten, maar het zakte altijd weer weg. Nu voelde het anders. Er was verder niemand thuis, dus ik ben rustig op de bank gaan liggen met een telefoon in mijn handen en heb mijn kleindochter voor de tv gezet. Gelukkig zakte het na een kwartier weer weg. Mijn man kwam thuis en ik zei tegen hem: ‘ik denk dat ik een hartinfarct heb gehad’. Hij reageerde daar gekscherend op: ‘dan ben je er toch niet meer?!’” Een week later sloeg het noodlot toe. 

In de ambulance en op de Intensive Care

Janny was de zonnepanelen aan het schoonmaken en kreeg weer last van druk op de borst. Ze kon haar armen niet bewegen en haar kaken stonden stijf. “Het voelde alsof ik in paniek ging raken, maar ik dacht ‘rustig blijven’. Ik ben op de bank gaan liggen en zei tegen mijn man: ‘bel maar even 112’. Hij heeft zelf ook een hartinfarct gehad waarbij hij in elkaar zakte. Dat vond ik veel erger en daarom bleef ik heel rustig.” Eenmaal in de ambulance bleek direct dat ze een hartinfarct had. “Ik ging eerst naar het SKB en ben daarna naar het Medisch Spectrum Twente in Enschede gebracht. Daar ben ik gedotterd en heb ik drie stents gekregen. ’s Avonds kon ik gelukkig gewoon weer naar het SKB. Ik heb drie dagen op de Intensive Care (IC) gelegen. Het ging al snel beter en mijn cardioloog, dokter Pieters, vertelde dat ik naar huis mocht. Het kwam bijna nooit voor dat iemand direct vanaf de IC uit het ziekenhuis ontslagen werd.”

“Ik had last van druk op mijn borst, kon mijn armen niet bewegen en mij kaken stonden stijf”

Medicijnen en emoties

Eenmaal thuis moet Janny wennen aan de medicijnen. “Ik heb onder andere bloedverdunners gekregen. Het duurde even voordat mijn lichaam daaraan gewend was. Verder gaat het eigenlijk heel goed met me. Ik denk dat ik achteraf gezien meer last heb gehad van de emoties. Over wat er had kunnen gebeuren als het hartinfarct bijvoorbeeld die week eerder was gebeurd, toen ik alleen was met mijn kleindochter. Mijn man was niet thuis en we wonen langs een drukke weg … oh, daar moet je toch niet aan denken?”

Moeiteloos stoppen met roken

Naast de medicijnen die Janny krijgt, komt ze regelmatig op controle bij de cardioloog en wordt ze begeleid door de afdeling hartrevalidatie. “Ik sport twee keer per week in het SKB. Dat is heel intensief. Tijdens het sporten word ik aangesloten op een monitor, zodat ze me goed in de gaten kunnen houden.” Niet alleen lichamelijk moeten patiënten herstellen, maar een hartinfarct is ook erg indrukwekkend. Daarom krijgen ze ook psychische hulp aangeboden. “Ik had dat niet nodig”, vertelt Janny. “Toen mijn man een hartinfarct had, heb ik wel therapie gevolgd. Maar nu voelde ik mij mentaal goed.” Een positief gevolg van de hartinfarct is dat Janny direct gestopt is met roken. “Ik heb heel lang gerookt, maar na mijn hartinfarct ben ik direct gestopt. Ik had totaal geen moeite om te stoppen.”

‘Even de rem erop’

Janny is een erg tevreden en positief ingesteld. Ze heeft geen rijbewijs en doet alles met de fiets. “Ik merk wel dat sommige dingen meer energie kosten en dat mijn conditie is afgenomen. Het is ook echt een leermoment geweest: ik ging altijd maar door. Nu neem ik ’s middags vaak een pauze. Gewoon even de rem erop. We zijn echte buitenmensen en hebben een grote tuin en moestuin. Altijd wat te doen dus. Maar we genieten er wel van; lekker buiten samen met onze (klein)kinderen.”

“Ik ging altijd maar door en nu moet soms even de rem erop”

Cardioloog Christine Pieters

“Bij een hartinfarct ontstaat er een tekort in de aanvoer van bloed en zuurstof naar een gedeelte van de hartspier. De hartspier heeft bloed met zuurstof en voedingstoffen nodig om goed te kunnen werken. Dit bloed stroomt via de kransslagaderen naar het hart. In die kransslagaderen kunnen verkalkingen en vernauwingen optreden. Het dichtslippen van de slagader gaat heel langzaam en kan jaren duren. Op een gegeven moment komt er te weinig zuurstof bij de hartspier en dan kan een hartinfarct optreden. De meeste patiënten ervaren dan een hevige druk op de borst met uitstralende pijn naar de armen of kaak. 

Patiënten waarbij de kransslagader volledig is afgesloten worden altijd direct gedotterd. Dotteren is een techniek waarbij het bloedvat bij de vernauwing weer ruimer wordt gemaakt, door er een klein langwerpig ballonnetje op te blazen. Over het ballonnetje zit een stent – een buisje van een soort kippengaas -  die wordt uitgevouwen en in de vaatwand wordt gedrukt, om het bloedvat open te houden. Na een hartinfarct worden patiënten enkele dagen opgenomen en krijgen ze medicijnen mee naar huis. Sommige medicijnen, zoals bloedverdunners, houden ze levenslang. Daarnaast krijgen ze begeleiding van de afdeling hartrevalidatie en blijven ze een paar jaar onder controle bij de cardioloog. Een hartinfarct kan veel impact hebben op patiënten. Daarom bieden we ook psychische hulp.

De grootste risicofactor voor een hartinfarct is roken. Ik zeg altijd tegen patiënten: ‘Ik kan u alle medicijnen geven, maar als u daarnaast doorgaat met roken heeft het niet zoveel zin’. Een gezonde leefstijl kan dus in belangrijke mate bijdragen aan het voorkomen van een hartinfarct!”