"Ik ga alleen naar het ziekenhuis als Nozem mee mag"

Kaat heeft een aangeboren afwijking en is daardoor regelmatig in het ziekenhuis geweest. Dit was erg traumatisch. Hond Nozem is haar steun en toeverlaat en sleept haar door moeilijke en spannende momenten. Helaas mag Nozem niet overal naar binnen omdat hij geen officiële hulphond is. Bij een bezoek aan onze Spoedeisende Hulp, bleef Kaat daarom eerst met Nozem buiten staan. Een verpleegkundige zag hoe belangrijk Nozem voor haar is en hij mocht mee naar binnen. Gelukkig maar, want zonder Nozem gaat Kaat bijna nergens.

Blindedarmontsteking

In de zomer van 2022 krijgt Kaat een beetje buikpijn. Niet meteen iets om je zorgen over te maken, volgens de ouders van Kaat. Zo reageert haar lichaam wel vaker als ze spanning heeft voor leuke dingen, zoals de eerste schooldag. Maar als Kaat vlak erna koorts krijgt, begint te trillen en overgeven en niet meer weet hoe ze moet zitten, liggen of lopen, belt haar moeder de huisarts. Die verwijst haar door naar de Spoedeisende Hulp (SEH) van het SKB. Na een aantal onderzoeken blijkt dat Kaat een blindedarmontsteking heeft. Ze moet geopereerd worden, maar omdat ze apneu heeft kan dat niet in Winterswijk. Ze wordt daarom overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Ook daar kan ze niet geopereerd worden: Kaat is jonger dan achttien én haar blindedarm is nog niet gesprongen. Dus ze krijgt antibiotica en mag weer naar huis. 

Buiten blijven wachten

Helaas werkt de antibiotica niet goed, want na een paar weken krijgt Kaat weer buikpijn. De huisarts ontvangt haar en verwijst haar opnieuw door naar de SEH van het SKB. In eerste instantie moest Nozem thuisblijven. Kaat: “Ik zei: dan ga ik niet mee. Ik ga alleen mee als Nozem mee mag.” Eenmaal bij de SEH blijft Kaat buiten wachten met Nozem in haar armen. Omdat Nozem geen officiële hulphond is, mag hij eigenlijk niet mee naar binnen. Moeder Vera snelt naar de balie, waar ze het personeel vertelt dat Kaat ziek is, maar niet naar binnen wil zonder Nozem. Gelukkig ziet een verpleegkundige de radeloosheid op Vera’s gezicht. Ze loopt naar buiten en vertelt Kaat dat ze beiden binnen mogen komen, want ze hebben een kamer vrij voor haar en Nozem. 

"Nozem voelt goed aan hoe ik me voel, dan geeft hij me een knuffel of kusje"

Samen spelen en op de foto

Na wat onderzoeken, blijkt dat Kaat nog steeds een blindedarmontsteking heeft. Ze krijgt antibiotica, en ditmaal slaat het gelukkig wel goed aan. Ze hoeft niet acuut geopereerd te worden, maar moet wel een nacht blijven zodat ze haar gezondheid in de gaten kunnen houden. De medewerkers van de SEH zetten alles op alles om te zorgen dat Nozem ook mag blijven. Met een kleine twinkeling in haar ogen vertelt Kaat: “Ik moest natuurlijk naar de Kinderafdeling, maar als zij geen toestemming zouden geven kon ik ook met Nozem op de IC slapen! Gelukkig mocht Nozem blijven op de Kinderafdeling. Dat was leuk. Er was een meisje dat hoorde dat Nozem er was. We hebben samen spelletjes gespeeld en ze wilde graag met Nozem op de foto.” De volgende dag mocht Kaat al naar huis. Een paar dagen later werd ze alsnog geopereerd in het andere ziekenhuis.

Kaat en Nozem: een onafscheidelijk duo

Zie je Kaat, dan zie je vaak ook Nozem. Het is een onafscheidelijk duo. Zodra het over Nozem gaat, begint Kaat te stralen: “Nozem is in 2016 thuis geboren. Hij is nergens bang voor, behalve voor grote honden. En ik vind hem prachtig!” Kaat vertelt dat ze vanaf de geboorte direct een klik voelde met Nozem: “Hij kwam meteen naar me toe en hij voelt goed aan hoe ik me voel. Nozem is een grote steun. Als ik me verdrietig voel komt hij me knuffelen en kusjes geven. Als ik boos ben of gestrest, weet hij me te kalmeren. Hij is mijn ‘kindje’. Als Nozem niet mee mag, word ik bang.” Daarom gaat hij overal mee naartoe: naar oma, naar de pony, ook naar de winkel maar dan moet hij wel buiten blijven. “Ik blijf hem dan goed in de gaten houden.” Ze sluit af met: “Hij gaat trouwens bíjna overal mee naartoe, want hij gaat niet naar mijn nicht. Zij heeft katten en daar houdt Nozem niet van.”

"Hij is nergens bang voor, behalve voor grote honden. En ik vind hem prachtig!"

Hanneke Verheijen, arts-assistent Spoedeisende Hulp

“Ik ving destijds Kaat en haar ouders op. Toen ik de kamer binnenkwam zat Kaat er al met Nozem op schoot. Uit onderzoek bleek dat ze een blindedarmontsteking had. Na overleg met de dienstdoende chirurg van het SKB en kinderchirurg van het andere ziekenhuis is besloten Kaat op te nemen en later te opereren. Toen ik dit haar vertelde werd ze erg bang, maar Nozem voelde dit feilloos aan. Hij kroop wat dichter tegen haar aan om haar gerust te stellen. Omdat hij geen officiële hulphond is, mocht Nozem eigenlijk niet blijven. Maar toen ik ze zo samen zag, dacht ik: kan dit niet tóch? In overleg met de Kinderafdeling besloten we dat Nozem tóch mocht blijven. Zo fijn dat dit kon!”

Arts-assistent

“Als arts-assistent op de SEH vang ik alle acute patiënten op, behalve patiënten voor Gynaecologie en Kindergeneeskunde. Kinderen met een blindedarmontsteking vangen we wel op, omdat dit vaak chirurgisch is. Als arts-assistent ben je de ‘oren en ogen’ van de medisch specialist. Ik breng patiënten in kaart, maar bespreek alles met de specialist. In het SKB heeft alleen de SEH arts-assistenten. We leren dus een hoop, omdat we bijna alle patiënten tegenkomen en direct met de medisch specialisten overleggen.”